Na het schrijven van een aantal stand-alones in de afgelopen twee jaar, keert best-selling auteur Karin Slaughter terug naar haar Will Trent-serie. In haar nieuwste boek, Laatste weduwe, nemen Will Trent en Sara Linton het op tegen een moordzuchtige, radicale groepering.
Waar haalde je de inspiratie voor Laatste weduwe vandaan?
“Ik kijk veel naar het nieuws en ik lees heel veel. Vervolgens vraag ik me af: wat er zou gebeuren of zoiets bij Sara zou gebeuren? Of hoe zou Will ermee omgaan? Zo vormt er een actueel verhaal in mijn hoofd. Vijf jaar geleden kreeg ik het idee voor Laatste weduwe. Ik heb dus erg lang nagedacht. Alles waar ik over heb geschreven, van antivaccinaties en incest tot witte suprematie, dat alles is op dit moment actueel. Maar eerlijk gezegd is het er altijd al geweest. Het valt je alleen op als je er goed op let. Denk maar aan Christchurch, of de uitbraak van de mazelen. Het lijkt plots actueel, maar is al een tijdje aan de gang.”
Wilde je de antivaccinatie-discussie bewust aankaarten in je boek?
“Ja! Ik ben van mening dat het een white western privilege is om nee te zeggen tegen vaccinaties. Ik heb een gecompromitteerd immuunsysteem en acht jaar geleden kreeg ik kinkhoest. Ik had daar twaalf weken last van. Het voelde alsof ik een verstikkende dood zou sterven. Ik hoestte bloed op, de bloedvaten in mijn ogen waren gebarsten en mijn ogen zagen zwart. Ik voelde me verschrikkelijk. Iedereen die een kind zou laten lijden omdat ze niet in de wetenschap geloven, is gek. Het zal wel fijn zijn om een wit persoon te zijn. Om de ziekte te kunnen riskeren, omdat je de behandeling in het ziekenhuis kunt betalen. Maar ook in het ziekenhuis sterven kinderen aan deze ziektes. De mazelen is bijvoorbeeld echt een gruwelijke ziekte. Ja, er zijn kinderen die het overleven, maar zijn we bereid om kinderen op te offeren? En wat me dan vooral boos maakt, is dat de antivaxxers hun meningen baseren op alles behalve de wetenschap.”
Welke boodschap wil je overbrengen?
“Om eerlijk te zijn, zie ik het niet als een boodschap. Ik schrijf wat ik zie. Ik wil nooit didactisch zijn in mijn boeken. Op de eerste plaats wil ik mijn lezers entertainen. Ik ben van mening dat Laatste weduwe een hele leuke thriller is, en dat als je niks om politici of medicijnen geeft, je er nog steeds van kunt genieten. Dat is mijn belangrijkste doel. Als je dieper op de tekst in wilt gaan, kijkend naar sociaaleconomisch beleid, racisme of homofobie, dan is dat ook in mijn verhaal te vinden. Ik herinner me de tijd dat ik een arme student was en een boek kopen erg duur was. En vooral hoe pissig ik was als het dan een slecht boek bleek te zijn. Ik wil nooit het gevoel hebben dat ik iemands tijd of geld heb verspild. Ook als het boek ze niet aanspreekt, wil ik dat ze weten dat ik al mijn ziel en zaligheid heb gegeven.”
– Karin slaughter
“Ik herinner me de tijd dat ik een arme student was en een boek kopen erg duur was. En vooral hoe pissig ik was als het dan een slecht boek bleek te zijn. Ik wil nooit het gevoel hebben dat ik iemands tijd of geld heb verspild.”
Is dat hetgeen wat jou zo succesvol maakt?
“Ik heb een manier gevonden om over deze onderwerpen te schrijven die maar zelden een kant kiest. Ik bedoel, natuurlijk kiezen Will en Sara een kant. Witte suprematie is vreselijk. Het concept betreurenswaardig. Maar ik wil ook laten zien dat één van de bad guys, Dash, gewoon een normaal persoon is. De meeste die deze ideologie volgen, zijn niet zoals Hitler. Maar ze gebruiken wel hetzelfde taalgebruik. Ik wil dat mensen zich daarvan bewust zijn. Dat dit nog steeds aan de gang is. Niet alleen in Amerika, maar over de hele wereld. Het enige wat ik in dit boek doe, is er aandacht op vestigen zodat de lezer zelf een mening kan vormen.”
Je zal Sara en Will door en door kennen. Wat maakt deze karakters zo speciaal?
“Wat het belangrijkste is, is dat ze voor mij als echte mensen aanvoelen. Natuurlijk weet ik dat ze dat niet zijn, ik ben niet gek. Over Sara schrijf ik al bijna twintig jaar. Ze voelt aan als iemand die zich heeft ontwikkeld en is gegroeid, zoals ik ben gegroeid en mij (hopelijk) heb ontwikkeld. Het was me een genoegen om haar te zien veranderen, op zoveel betekenisvolle manieren. In haar eerste boek, Nachtschade, was ze heel zeker wat goed was en wat slecht. Die grens zou ze niet overschrijden. Ik wist dat wanneer ik haar op die manier schreef, er uiteindelijk een punt in haar leven zou komen waarin ze het grijs en de nuance in de dingen zag. Dat is iets waar ik jaren aan gewerkt heb. Haar laten reageren op de vreselijke dingen die ze in haar leven heeft gezien. Toen ik begon met schrijven, had je geen series waarin de personages groeiden en reageerden op wat er in het eerste boek gebeurde. Alle uitgevers wilden dat een boek op zichzelf kon staan, zodat iedereen het kon oppakken. Ik schrijf het boek zeker op zo’n manier dat je kunt beginnen met Laatste weduwe, en je zou weten precies weten waar het verhaal over gaat. Maar als je een diepere betekenis van de personages wilt, moet je teruggaan naar het begin.”
Hoe zorg je ervoor dat je karakters zo realistisch mogelijk overkomen? Sara en Will zouden bijvoorbeeld zo je buren kunnen zijn.
“Zo voelt het ook. Op dit moment heb ik een idee voor een stand-alone die ik dit jaar niet zal gaan schrijven. Simpelweg omdat ik de karakters wat beter wil leren kennen. En dat is heel belangrijk voor mij. Ik denk dat iedereen op zijn minst één fantastisch idee heeft voor een boek. Maar een karakter vinden die het verhaal kan vertellen, is minstens net zo belangrijk.”
Ik denk dat een happy end, net als in Laatste weduwe, typisch is voor jouw boeken.
“Ja, daar ben ik het mee eens! Ik geloof dat al mijn eindes goed zijn, ten eerste omdat de bad guy zijn verdiende loon krijgt en ten tweede omdat er hoop is. Er zijn wat boeken waarin ik het verhaal eindigde terwijl het niet zo goed ging met Sara of Will. Maar then again: life isn’t perfect. Wel is er altijd hoop dat het perfect kan zijn.”
